Η Πολη των Χαμενων Ψυχων (Μετ. Φ. Μ.)

 (Γράφει η Φ. Μ.)

«Η Κλέρι θυμόταν τη στιγμή ολοκάθαρα. Ο κήπος στην ταράτσα. Η κρυσταλλική νύχτα του Οκτωβρίου, τα αστέρια που έλαμπαν
καυτά, παγωμένα λευκά στον ασυννέφιαστο μαύρο ουρανό. Το πλακόστρωτο λερωμένο με μαύρους ρούνους, πιτσιλισμένο με αίμα και μαύρο ιχώρ. Το στόμα του Τζέις πάνω στο δικό της, το μοναδικό ζεστό πράγμα σ’ έναν κόσμο που ριγούσε. Είχε σφίξει το δαχτυλίδι των Μόργκενστερν στο λαιμό της. Η αγάπη που κινεί τον ήλιο και τα αστέρια. Είχε γυρίσει να τον κοιτάξει καθώς το ασανσέρ την πήρε προς τα κάτω, τη ρούφηξε μες στις σκιές του κτιρίου. Είχε συναντήσει τους υπόλοιπους στο λόμπι, είχε αγκαλιάσει τη μητέρα της, το Λουκ, το Σάιμον αλλά ένα μέρος της, όπως πάντα, είχε μείνει με τον Τζέις, πάνω από τις στέγες της πόλης σ’ εκείνη την ταράτσα, οι δυο τους ολομόναχοι στην παγερή και αστραφτερή ηλεκτρική νύχτα».

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Κασσάνδρα Κλαιρ, Η Πόλη των Χαμένων Ψυχών,  από τις εκδόσεις Πλατύπους, πέμπτο στη φανταστική σειρά των Θανάσιμων Εργαλείων. Ένα απ’ τα βιβλία που αγάπησα καθώς μετέφραζα, το οποίο μπορεί να είναι γεμάτο φανταστικά στοιχεία αλλά έχει το πιο υπέροχο, τραγικό love story, αναφορές σε ποιήματα, μουσικές, συγγραφείς και φιλοσόφους που κάνουν την ανάγνωσή του μια πολύ πιο βαθιά εμπειρία ακόμα και αν η λογοτεχνία του φανταστικού δεν είναι κάτι που επιλέγετε συνήθως να διαβάσετε.

Εδώ μπορείτε να δείτε τρεις μικρές αναρτήσεις που έκανα κατά τη διάρκεια της μετάφρασης αυτού του βιβλίου, ένα είδος ανολοκλήρωτου soundtrack/διακειμενικών αναφορών που όλο λέω ότι θα ολοκληρώσω!